Władysława Irena Mieroszewska (1909-1991)

 

        Urodziła się 14 marca 1909 r. w  Ponikwie, pow. Brody, woj. Tarnopol jako córka prywatnego pracownika umysłowego Włodzimierza i Marii Kazimiery z Winszów. Szkołę powszechną czteroklasową ukończyła w 1918 r. w Boryni, pow. Turka. W latach 1918-1927 uczęszczała do Państwowego Gimnazjum im. M. Kopernika w Samborze, które ukończyła z wynikiem „chlubnym”.

         W latach 1927-1935 studiowała na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu im. Jana Kazimierza we Lwowie ( z przerwami, które zostały spowodowane trudnościami finansowymi). Studiowała historię jako przedmiot główny oraz język polski jako przedmiot dodatkowy („poboczny”).Dnia 26 czerwca 1935 r. uzyskała dyplom mgr filozofii w zakresie historii z wynikiem bardzo dobrym. Jej praca magisterska pt. „Działalność Antoniego Tyzenhauza” została oceniona jako bardzo dobra i wyróżniona pierwszą nagrodą w konkursie prac magisterskich Wydziału Humanistycznego Uniwersytetu im. J. Kazimierza we Lwowie.      

 

           W okresie od 1 października 1936 r. do 30 września 1938 r. odbyła wymaganą pedagogiczną- nauczycielską praktykę w zakresie nauczania historii, po odbyciu której można było zdawać egzamin w celu uzyskania uprawnień zawodowych. Praktykę odbywała w I Państwowym Liceum i Gimnazjum im. A. Mickiewicza w Samborze. Jednocześnie od 1 września 1937 r. pracowała w Prywatnym Gimnazjum Krawieckim Żeńskim w Samborze jako nauczycielka języka polskiego, historii i geografii. W tymże  gimnazjum prowadziła też bibliotekę, opiekowała się jedną z klas oraz samorządem szkolnym. Funkcje te pełniła do końca roku szkolnego 1939/40. W roku 1939/40 w tym Gimnazjum pracowała jako nauczycielka  języka  polskiego i ukraińskiego. W czerwcu 1939 r. wniosła podanie o dopuszczenie do egzaminu pedagogicznego w terminie jesiennym, jednak wybuch wojny  uniemożliwił złożenie egzaminu.                                                                                                                                

            Od roku szkolnego 1940/41 przeniesiona została przez radzieckie władze szkolne do dziesięcioletniej Średniej Szkoły Kolejowej  nr 7 w Samborze, w której pracowała do 30 czerwca 1941 r. jako nauczycielka historii oraz zastępca dyrektora. Od lipca 1941 r. do 30 listopada 1941 r. była bez pracy i przebywała u rodziny w miejscowości Lenina Wielka, pow. Sambor.

 

             Od 1 grudnia 1941 r. do 30 września 1943 r. pracowała w Starostwie Powiatowym w Samborze w charakterze  tłumacza  i pracownika registratury. Na skutek redukcji pracowników w Starostwie od 1 października 1943 r. przeniosła się do Lwowa i tu pracowała jako sekretarka dyrektora Ubezpieczalni Społecznej do 31 marca 1944 r.

             Po przeniesieniu się do Rzeszowa podjęła pracę jako sekretarka w kancelarii adwokackiej Bolesława Boczara. Przebywała tu od 1 kwietnia 1944 r. do 20 marca 1946 r.. Równocześnie od  20 lutego 1946 r. rozpoczęła pracę jako referentka i kasjerka w  Centrali Zbytu Produktów Przemysłu Węglowego – Ekspozytura w Rzeszowie. Pracowała tu do 31 sierpnia 1947 r.

 

              Dnia 23 czerwca 1947 r .uzyskała uprawnienia zawodowe nauczycielskie. Po przedstawieniu dokumentów o odbyciu przewidzianej praktyki pedagogicznej Komisja Egzaminów Państwowych dla Nauczycieli Szkół Średnich w Krakowie  decyzją z dnia 23 czerwca 1947 r. zwolniła Wł. Mieroszewską   z państwowego egzaminu pedagogicznego i nadała uprawnienia zawodowe do nauczania  historii jako przedmiotu głównego w szkołach średnich ogólnokształcących i zakładach kształcenia nauczycieli państwowych i prywatnych w języku wykładowym polskim.

             Starania o pracę w zawodzie nauczycielskim rozpoczęła w czerwcu 1947 r .Zakończyły się one pomyślnie i od 1 sierpnia 1947 r. mgr Wł. Mieroszewska otrzymała nominację na tymczasową nauczycielkę w Liceum Gospodarstwa Wiejskiego w Dzikowie pow. Tarnobrzeg. Uczyła tam języka polskiego, niemieckiego oraz rosyjskiego.

             Pismem z dnia 7 września 1949 r. przeniesiona została do Państwowego Liceum Mechaniki Rolnej w Łańcucie, w którym rozpoczęła pracę od 15 września 1949 r., a  już w lutym 1950 r. została członkiem Komisji Egzaminacyjnej ( maturalnej). Pierwsza umowa o pracę datowana jest 13 sierpnia 1949 r. a następnie przedłużana na lata następne. W roku 1950/51 pracowała też w Państwowym Liceum Rachunkowości Rolnej w Miłocinie, dokąd dojeżdżała z Łańcuta.

 

               W czerwcu 1950 r. przebywała na zwolnieniu lekarskim ( choroba nerek). Przyczyną choroby mogło być  dojeżdżanie do pracy do Miłocina ( kiepska komunikacja, oczekiwanie na pojazdy, marznięcie w okresie jesienno-zimowym). W styczniu  Wł. Mieroszewska starała się o zwrot kosztów podróży z Łańcuta do Rzeszowa, motywując to chorobą nerek i wydatkami na leczenie. Ministerstwo Rolnictwa i Reform Rolnych w odpowiedzi na zapytanie władz wojewódzkich potwierdziło słuszność starania i wyjaśniło, że zwrot kosztów podróży przysługuje. W 1966 r.  na podstawie orzeczenia lekarskiego pismem z 20 czerwca 1966 r. otrzymała zniżkę godzin do 9 godzin tygodniowo.

 

              Tak więc od 1949 r. związała się ze szkołą w Łańcucie na okres całego swojego życia zawodowego. Pracowała do 31 sierpnia 1971 r.

               Po przejściu na emeryturę pracowała przez 8 lat w niepełnym wymiarze godzin nauczając języka polskiego. Ponadto bezinteresownie pełniła wiele dodatkowych obowiązków : opiekowała się m. in.  zespołem dekoracyjnym, prowadziła kronikę szkoły od 1968 do 31 sierpnia 1979 roku, pomagała wielu uczniom pochodzących z okolicznych wsi w pokonywaniu trudności w nauce języka ojczystego .Swoją głęboką i rozległą  wiedzę, zapał , stałe dążenie do poznawania świata
i doskonalenia się wpajała kolejnym pokoleniom młodzieży. Jej skromność, prawość i oddanie młodzieży było wzorem dla wielu młodych nauczycieli, którym zawsze służyła radą i pomocą. Warto tu przytoczyć jedną z ocen jej pracy z lat siedemdziesiątych: „długoletni nauczyciel o wysokich walorach moralnych i zawodowych oddany sprawom młodzieży i szkoły”.

 

                         Nie należała do żadnej partii politycznej. Za osiągnięcia w pracy dydaktyczno-wychowawczej otrzymała odznakę „ Zasłużony dla Województwa Rzeszowskiego” ( 21.IX.1970 r.).W ostatnich latach życia mieszkała w Rzeszowie.

              Zmarła 25 lipca 1991 r. w Rzeszowie. Pogrzeb Jej odbył się w dniu 27 lipca. Spoczęła na cmentarzu w Łańcucie. W imieniu nauczycieli, pracowników i młodzieży żegnał Ją E.Szal.

                                                                                           

     Eugeniusz Szal